Merhabalar, ben Mine Albayrak, 46 yaşındayım. Kardeşim Kıvılcım’la beraber Ankara’da kırtasiye işletiyoruz. Gezmeye olan tutkumuz nedeniyle bize en uygun işin bu olduğunu anladık. Ne de olsa okula bağlı bir işiniz olunca tatiller uzun oluyor.
Çocukluğumuzdan itibaren dünyayı görme hayalleri kuran iki kardeş olarak hayattaki en büyük amacımız gezmek oldu. Eşim Mehmet’in de benzer duyguları paylaşması bizi dünyanın bir ucundan diğer ucuna sürükledi. İş varken nasıl gezgin olunsun, tatillerde dinlenmeliyiz demedik, çalışırken de gezgin olunabilir dedik ve her tatili her izini en verimli şekilde değerlendirmeye başladık.
Elbette yaşadığımız hayat yorucu; 24 saat uçuş, aktarma, bekleme, uçaktan inip işe gitmek insanı yoruyor, yine de dünyanın en güzel şeyi o dönüş uçağına bindiğinde bir sonraki seyahati planlamaya başlamak. Ya da işlerden en sıkıldığın, en boğulduğun anda 15 gün gün sonra Tayland’da, Roma’da, Paris’te ya da Küba’da olacağını bilmek.
Bu güne kadar hemen her tatili değerlendirerek, kimi zaman ucuz uçak biletlerini kovalayarak, Kimi zaman kendi arabamızla 34 ülke, sayamadığım kadar çok şehir gördük Yıllar içinde o kadar çok anı ve tecrübe biriktirdik ki artık paylaşalım dedik. İki yıl önce de www.bizeyololsun.com isimli bir site ve Instagram hesabı oluşturduk.
Gezmek kadar, geziyi planlamayı ve gezilecek yerleri en ince ayrıntısına kadar araştırmayı sevdiğimiz için gördüğümüz yerler hakkında o kadar çok tarihi ve pratik bilgi biriktirmiştik ki şimdi bu site sayesinde birikimlerimizin başkalarının işine yaraması bizi çok mutlu ediyor.
Ne kadar plan yaparsak yapalım aslında nereye gideceğimize bilet fiyatları karar veriyor. Ancak bazı prensiplerimiz var. her yıl mutlaka İtalya’ya gidilecek (benim için olmazsa olmaz), her yıl mutlaka farklı bir ülke görülecek (Mehmet), her yıl mutlaka deniz tatili yapılacak (Kıvılcım). Bir de tabi gidilen yerde savaş, hastalık, terör olmayacak.
Bunların dışında pek bir şeyin önemi yok. Her yerde kalabiliriz, yemek önemli değil, atıştırıp geçebiliriz, yeter ki gittiğimiz yeri gezip, halkla kaynaşabilelim. Bu nedenle yurt dışında mümkün olduğunca halkın yaşadığı yerlerden ev tutup, metro ve otobüsleri kullanıyoruz, onların gittiği küçük yerlerden yemek yiyoruz. Yabancı dil konusunda berbattan bir tık iyiysek de bir şekilde anlaşıyoruz.
Bu kadar gezdikten sonra anladığım en önemli şey sıcak bir gülümsemenin açamayacağı kapı yok. Dil bilmeden şehrin ruhunu yaşayamazsın düşüncesine hiç katılmadık. Gittiğimiz her yerde insanlarla çok güzel ilişkiler kurduk ve çok hoş anılar biriktirdik Arnavutluk’ta bir kelime bile İngilizce bilmeyen ev sahibimiz, tonton teyze ile dantel modelleri beğenip, Arnavut televizyonunda yayınlanan Aşkı- memnu dizisini seyredip dizi kritiği yapabildiysek ya da Sicilya’da sabaha kadar Katanya’lı ev sahibimizle rakı içip İngilizce, İtalyanca, Türkçe ve el kol hareketleriyle dünyayı kurtarabildiysek evrensel olan bir şeyler var.
Gittiğimiz yerlerde kendimizi hiçbir zaman yabancı gibi hissetmiyoruz önemli olan evinizin nerede olduğu değil sizin nasıl hissettiğiniz. Bizim evimiz dünya. Nereye gidersek gidelim evimizdeyiz.
